Czy rynny metalowe będą dobrym wyborem?

Rynny metalowe do dość ogólne pojęcie, do którego możemy zakwalifikować kilka różnych systemów rynnowych. Najczęściej chodzi tu o rynny stalowe, aczkolwiek inne dostępne opcje to: rynny miedziane, rynny aluminiowe oraz rynny tytanowo-cynkowe. Każdy materiał posiada określone właściwości, które decydują o zastosowaniu systemów rynnowych. Wybierając rynny do domu trzeba uwzględnić nie tylko estetykę samego budynku, ale również warunki klimatyczne charakterystyczne dla danego regionu, zwłaszcza średnie opady deszczu. Poniżej omawiamy poszczególne rodzaje metalowych systemów rynnowych wskazując ich mocne oraz słabe strony:
Rynny aluminiowe zaliczają się do najtańszych rynien metalowych. Są bardzo lekkie, a zarazem wytrzymałe. Nie są podatne na korozję, a ich konserwacja nie jest skomplikowana. Na ich powierzchni naturalnie pojawia się tlenek glinu, który wzmacnia rynnę i zapewnia skuteczną ochronę przed korozją. Rynny aluminiowe nie sprawdzą się jednak w regionach, w których temperatura w zimie spada poniżej zera. Materiał ulega bowiem niszczeniu na skutek zamarzania wody w rynnie. Aluminium jest także podatne na uszkodzenia mechaniczne, takie jak zarysowana i wgniecenia, a w przypadku uszkodzenia konieczna jest wymiana całego elementu.
To najchętniej wykorzystywany rodzaj metalowego systemu rynnowego. Odznaczają się wysoką wytrzymałością mechaniczną, bardzo gładką powierzchnią usprawniającą przepływ wody, a także odpornością na promieniowanie UV oraz ujemne temperatury. Dodatkowo, rynny stalowe lepiej radzą sobie z zamarzniętą wodą i mogą utrzymać duży ciężar zalegającego śniegu. Do produkcji rynien stosuje się stal powlekaną, której wierzchnia warstwa zapewnia wysoką odporność na korozję. Rynny stalowe nie są jednak pozbawione wad. Są stosunkowo ciężkie i bardziej problematyczne w montażu. Trzeba uważać, aby nie uszkodzić powłoki ochronnej, ponieważ takie miejsca będą narażone na korozję. Ponadto, rynny stalowe wymagają systematycznej konserwacji i malowania.
Rynny ze stopów miedzi często są wymieniane w gronie najtrwalszych systemów rynnowych. Są odporne na niskie i wysokie temperatury, dobrze znoszą promieniowanie UV, a ponadto nie zagrażają im nawet kwaśne deszcze. Na miedzi naturalnie wytwarza się bowiem patyna, która tworzy naturalną warstwę ochronną, która zapobiega korozji. Rynny miedziane początkowo mogą być połyskujące, ale właśnie za sprawą patyny z czasem stają się matowe i zyskują zielonkawy odcień. To jeden z najdroższych systemów rynnowych, przez co najrzadziej spotykany. Rynny miedziane często spotkamy jednak w zabytkowych i starych budynkach.
W nowoczesnych i ekskluzywnych domach często stosuje się rynny tytanowo-cynkowe, które odznaczają się wysoką odpornością na niemal wszystkie czynniki zewnętrzne: wysokie i niskie temperatury, uszkodzenia mechaniczne, promieniowanie UV, zamarzającą wodę. Przy stosunkowo niskiej wadze znoszą duże obciążenia generowane przez zalegający śnieg. Są całkowicie odporne na korozję i w zasadzie nie wymagają konserwacji. Jak wiadomo, każda beczka miodu zawiera łyżkę dziegciu. Co jest tą łyżką w przypadku rynien wykonanych ze stali tytanu i cynku? Są to najdroższe rynny metalowe, sprawiające ponadto więcej trudności w procesie montażu.
Rynny metalowe doskonale sprawdzają się na domach zachowanych w klasycznej stylistyce. Dobrze wpisują się także w styl modernistyczny. Stwarzają wrażenie bardzo solidnych, co korzystnie wpływa na estetykę domu. Wybierając ten rodzaj rynien należy jednak pamiętać, że w przyszłości będą one generowały dodatkowe koszty związane z koniecznością ich konserwacji i malowania. Wyjątkiem są tutaj rynny tytanowo-cynkowe, ale ich wadą jest z kolei bardzo wysoka cena. Wybierając rynny metalowe trzeba także zwrócić uwagę na rodzaj pokrycia. O ile w przypadku dachówek można stosować każdy rodzaj rynien, o tyle w przypadku blachodachówki lub blachy pojawiają się już pewne ograniczenia. Niektóre metale nie mogą być ze sobą łączone, ponieważ stwarza to ryzyko wystąpienia korozji elektryczno-chemicznej. Rynien aluminiowych i stalowych nie stosuje się zwykle na terenach nadmorskich, ponieważ wysokie stężenie soli znacznie zwiększa ryzyko korozji.